“Heren het spijt me donders, maar door fysieke problemen ben ik er vanavond niet bij hoe graag ik dat ook had gewild. Veel plezier met elkaar!”
Dit bericht stuurde je eind vorig seizoen vlak voor het eindfeest. Dit seizoen zou je laatste worden nadat je maar liefst 15 jaar leider was van Hulzen 1.
Je kwam als rasechte Zwollenaar bij de club als voetbalvader die zijn zoon Tim aanmoedigde in de E1. Je bemoeide je nog niet met opstelling of tactiek maar dat veranderde toen je als leider werd gevraagd. En helemaal toen je bij het Eerste kwam.
Bloedfanatiek en zenuwachtig ijsberend voor de dug-out maakte je 3 promoties mee en zag vele trainers en spelers komen en gaan. En als die spelers van buiten de vereniging kwamen had jij ze voor de eerste training al eens verwelkomd op Smidserve zodat ze zich gelijk thuis voelden. En als een speler of staflid afscheid nam, zorgde jij voor een mooi aandenken zodat iedereen met een goed gevoel terugkijkt op onze club.
Je was sowieso erg betrokken en wist veel van zowel spelers als staf waardoor je soms ook een bemiddelaar werd. Maar altijd in het belang van speler en club en dat 7 dagen in de week want je had elke dag wel contact met spelers als dat nodig was.
Op wedstrijddagen al vroeg op het sportpark om te zorgen dat alles klaarlag en daarna snel een tosti bestellen want anders ging de wedstrijd volgens jou niet goed. Tijdens wedstrijden heb je de nodige ballen gezocht terwijl ze soms niet eens weg waren. Maar zo kon je in iedere geval even een sigaretje roken.
En nadat de officiële taken rond de wedstrijd waren afgelopen ging je lekker een biertje drinken met de jongens. Daar had je op de dins- en donderdag na de training trouwens ook geen problemen mee. En bij uitwedstrijden in Zwolle even zwaaien naar Bas werd ook een vast ritueel.
Dat je alles in de puntjes had geregeld bleek wel toen je begin dit seizoen wegviel. Want ineens waren bepaalde automatismen verdwenen. En dan nog wilde je het via whatsapp zorgen dat het goed kwam.
Je zei dat je graag nog een keer was komen kijken naar jouw team maar helaas heeft de tijd je ingehaald…
Hansie, voor altijd één van ons
