Begin jaren ’90 op een klein grasveldje, tussen de in aanbouw zijnde huizen in de Kruidenwijk, werd er gevoetbald door 4 kinderen van jaar of 7. Uur na uur, dag na dag. DES (Tim en Gregor van der Zande) tegen Hulzense Boys (Henri Enserink en ondergetekende), toen waren dat al wedstrijdjes op het scherpst van de snede.
Zo’n 10 jaar later, na héél lang aandringen van “kamp Hulzense Boys”, werd de oudste van de tweeling van der Zande eindelijk verstandig en maakte Tim de overstap naar Hulzense Boys. In de B1 kwamen we voor het eerst in hetzelfde team te spelen. Het duurde niet lang of we deden dat samen in het vlaggenschip van de vereniging. In de 4e klasse speelden we met moeite gelijk tegen Daarle, maar langzaamaan ging het steeds beter. Na een zinderende nacompetitie werd de 4e klasse verlaten. Een 5-0 overwinning op Oranje Blauw uit Nijmegen was het eerste feestje (op het veld) voor Tim van der Zande een feit en er zouden er nog vele volgen.
In de 3e klasse sloot ook tweelingbroer Gregor aan en zo waren de jochies van destijds weer herenigd, maar nu alle 4 in Hulzense Boys 1. In 2008, na een overwinning bij uitgerekend DES, vloeide het bier rijkelijk en kleurde Sportpark Gagelman Hulzens Rood, óp naar de 2e klasse.
De rol van Tim in deze jaren was helder, vaste waarde op het middenveld, de man met loopvermogen, hij verdeelde het spel en had (toen nog wel) heel veel diepgang. Hij was een speler die veel nadacht over het spel en die er in de 3e helft niet over uitgepraat raakte. De lange discussies met toenmalig trainer Wim Woudsma staan mij nog helder op het netvlies. Elke dinsdag, donderdag (lees: vrijdagochtend) en zaterdag sloten wij samen de kantine af. In het eerste jaar in de 2e klasse werd direct de nacompetitie voor promotie naar de 1e klasse gehaald, maar helaas op het veld van buurman De Zweef (i.v.m. de aanleg van het 1e kunstgrasveld in Hulsen) werden we uitgeschakeld in de 2e ronde.
In het jaar 2011 voetbalden we voor de laatste keer samen. Maar natuurlijk bleef ik de jaren daarna Tim (en Hulzense Boys) op de voet volgen. Ik zag zijn rol veranderen, hij was niet meer zozeer de lopende, diepgaande middenvelder, maar werd steeds meer de controleur, de man die ballen veroverende, altijd voorop ging in de strijd en van daaruit het spel verdeelde. Als toeschouwer stond ik in 2016 langs de kant in de nacompetitie, de manier waarop hij het team in die nacompetitie op sleeptouw nam, was geweldig. Elke wedstrijd in die reeks was hij voor mij de `man van de wedstrijd`. Uiteraard ging het veel over de fabelachtige (“Marco van Basten”) goal van Wilmar Nieuwenhuis in de finale, maar hopelijk is ook niemand vergeten dat Tim deze nacompetitie opstond, precies toen het team het zo nodig had. 29 jaar oud was hij, fit en op de top van zijn kunnen, klaar voor de 1e klasse.
Direct na de zomer, in de voorbereiding op het seizoen, sloeg het noodlot toe, kruisband afgescheurd. Het hele avontuur in de 1e klasse ging aan hem voorbij, wellicht is het toeval, maar het werd geen succesvol jaar voor de club met degradatie als gevolg. Tim speelde geen enkele minuut in de 1e klasse, wat was dat een enorme domper. Maar zoals wij hem kennen, werkte hij keihard aan z’n herstel en gaf hij nooit op.
Hierna stopten veel van zijn vrienden en zijn broer met voetballen. Maar stoppen was voor Tim absoluut geen optie. Bouwen met jonge jongens aan een nieuwe toekomst, daar moest en zou hij bij zijn, met als uiteindelijk doel om ooit wél minuten te gaan maken in de 1e klasse. Bij dit team in opbouw was ook ik weer een onderdeel, maar nu niet samen IN het veld, maar 3 keer per week OP het veld. Vrijwel direct waren we er allebei aan gewend, dat ik nu ineens zijn trainer was. Het waren prachtige seizoenen, de sturende rol richting de jonge jongens nam Tim zeer serieus. En ondanks dat hij van nature geen echte aanvoerder of leider is, probeerde hij iedereen te helpen en zich thuis te laten voelen binnen het team. Hij ging hierin ver, als een jonge speler zijn eigen bijdrage voor een weekendje weg niet kon betalen, sprong hij bij, want iedereen moest mee. Als er in de privésfeer dingen speelden bij spelers, begeleiders of supporters, dan stuurde hij een kaart of bracht een bezoekje namens het 1e elftal. Zo veranderde niet alleen zijn rol in het veld, maar ook zeker daarbuiten. Hij werd steeds meer het uithangbord voor Hulzense Boys 1.
Vorig jaar in Oldebroek was het zover. De finale van de nacompetitie. Het moest nu gaan gebeuren, zijn ultieme doel moest worden bereikt. Als één van de vele toeschouwers was ik erbij. Tim zat op de bank en zag met lede ogen aan dat zijn team werd weggespeeld door de semiprofs van Batavia’90 uit Lelystad. Het zag er niet best uit. Maar enkele minuten na rust mocht hij het veld in en het wedstrijdbeeld veranderde direct. Zijn eerste duel was hard, maar fair. De vlam sloeg in de pan en de wedstrijd kantelde. Zijn prachtige voorzet precies op het hoofd van Thomas Nijkamp, zorgde letterlijk voor veel vuurwerk en een enorme vreugde bij de 12e man uit Hulsen. Hij maakte het wéér waar, op het moment dat het moest, stond hij er opnieuw. Naar de 1e klasse, maar nu met kruisband!
Tim speelde afgelopen seizoen niet altijd meer in de basis, maar als zijn team hem nodig had, stond hij er. Dit seizoen speelden Tim en ik voor de eerste keer tégen elkaar in competitieverband. In Zwolle viel hij in de rust in en prompt kantelde de wedstrijd, uiteindelijk won ik toch van hem. Voor het eerst sinds die partijtjes op het kleine grasveldje in de Kruidenwijk, vond ik het niet jammer dat hij verloor. Enkele weken geleden speelden we in Hulsen weer tégen elkaar, nu won hij. Ik wist dat het waarschijnlijk één van zijn laatste wedstrijden in het 1e elftal zou zijn. Met een razendknappe handhaving en zelfs een periodetitel op zak, nam hij afscheid op zijn sportpark Smidserve. Op een dinsdagavond in Dronten, voor promotie naar de 4e divisie (!), sloot hij zijn prachtige voetbalcarrière af.
Tim van der Zande, inmiddels 36 jaar jong, speelde maar liefst 18 seizoenen in het 1e elftal, de laatste 6 seizoenen als aanvoerder. Het aantal wedstrijden dat hij uitkwam voor het 1e elftal van Hulzense Boys komt boven de 400 uit. Hij is uitgegroeid tot een icoon, bekend en geliefd bij trainers, medespelers, tegenstanders, scheidsrechters en binnen alle geledingen van de vereniging.
Ik weet wel zeker dat ik namens de hele vereniging mag spreken:
Tim, we hebben enorm van jou genoten!
Bram Freie
