Lieve mensen,
Het is vandaag 21022021.
Deze volgorde van cijfers triggert me. Het lijkt in eerste instantie op een numeriek palindroom maar is het toch (net) niet. Ruim een week geleden was dat wel zo op 12022021. Een cijferreeks die van links naar rechts en van rechts naar links gelezen hetzelfde is.
Het is niet te geloven, op het moment dat deze woorden aan de laptop toevertrouwd worden zit ik lekker in de tuin, in de zon. Nog maar een week geleden genoten we nog van sneeuw- en ijspret.
De vogels zingen het hoogste lied en de nestkastjes worden weer ingericht als kraamkamer. Ik zie zelfs twee gele vlindertjes fladderen. Een eekhoorn haalt rare capriolen uit om het laatste restje pindakaas uit de pot te halen. Ja, wie is er niet groot mee geworden.
Het is lente en vroeger zeiden we als mannen onder elkaar: “Het is lente, het is lente, ik voel het aan mijn instrumente”. Welnu, ik kan jullie in alle eerlijkheid verklappen dat ik de lentes de laatste jaren niet meer voelde aankomen.
En in de ogen van de tandartsassistente is het tenslotte altijd lente. Of niet Karin en Jacqueline?? “Ze lacht naar mij, ik lach naar haar”. Vrolijk liedje.
Ook al ontmoeten we elkaar niet op Smidserve, ik kom regelmatig Hulsenaren tegen en dat was ook gisteren en vandaag het geval. Op Nijverdal sprak ik Frits Kruger die daar met z’n vrouw was. Waar Frits aangaf de voetbal zo te missen was mevrouw overduidelijk enthousiaster over het voetballoze tijdperk. Zwager Max Piksen kwam ik tegen op de Duivecatelaan met de pette diep in de ogen en in omgeving Schuilenburg fietste ik het echtpaar Jan en Anja Dogger tegemoet.
Op Tijhuiserve richting de Regge wandelden Gerwin en Jacqueline met hun trouwe viervoeter.
Even een groet, een zwaai en toch een klein stukje verbinding. Mooi.
En Emiel natuurlijk, die zie ik elke week voor een wandeling (nu het zwembad gesloten is) en bij de maaltijd bij ons thuis op de woensdagavond.
Op Smidserve was het vandaag weer een drukte van belang en dat is goed om te zien. Hoewel verboden terrein heb ik met Eduard Kruiper van de gemeente afgesproken dat we de jeugd in deze voor hen lastige tijden gedogen mits ze met de juiste intenties komen en dat is heel simpel:
Een balletje trappen, niks vernielen en de rotzooi opruimen.
Dat was de afgelopen week weer eens niet het geval toen ik een telefonische melding kreeg van een omwonende die de hond uitliet en vaststelde dat een groep van 10/15 jongeren er op veld 3 een puinhoop van maakte door o.a. te smijten met de grote!!! doelen.
Mevrouw had ook al de politie gebeld.
Met gezwinde spoed op fiets met ondersteuning en de wind en de zon in de rug was ik er binnen no-time. Inmiddels was er ook al een plietsieauto en een motoragent gearriveerd maar bij hun aankomst stoven de boefjes alle kanten op. Jammer.
Toch maar weer eens cameratoezicht aanzwengelen bij de gemeente.
Donderdag kreeg ik een appje van Andre Vliek of ik beschikbaar was voor een interview op HOI FM Sport en natuurlijk geef ik daar graag gevolg aan. En zo was ik afgelopen zaterdag weer eens op de radio om te vertellen over het reilen en zeilen van een voetbalclub in coronatijd. Altijd leuk om te doen en graag vertel ik de luisteraars hoe trots ik ben op onze mooie vereniging.
Inmiddels is het zondagavond half negen en trek ik de conclusie dat het vandaag niet zo wilde vlotten. Gebrek aan inspiratie. Toch wil ik proberen mijn stukkie minimaal eens per twee weken te schrijven, ook al omdat ik zoveel leuke reacties hierop krijg.
Via de media druppelen de berichten binnen dat we misschien weer naar de kapper kunnen vanaf 2 maart en dat wordt ook voor mij wel weer eens tijd. Nog even en dan is mijn haar weer net zolang als vroeger. Maar ik laat Tineke er ook niet de schaar inzetten.
Wat mij betreft positief nieuws.
En zo wil ik mijn stukkie ook afsluiten. Positief. Wat hebben we qua weer een paar prachtige weken achter de rug en hebben we nog een paar prachtige lentedagen in het vooruitzicht.
De kleinkinderen komen logeren deze week. Gezellig, zie ik naar uit.
En we zijn gezond. Wat hebben we veel om dankbaar voor te zijn.
Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd. Goed om af en toe even bij stil te staan.
Pas goed op jezelf en je dierbaren, hou je aan de regels en nog even volhouden. Want we doen het met mekaar, veur mekaar.
Hou van jullie.
Jan
